A experiencia visionaria, baixo os parámetros do mundo tal como hoxe o coñecemos, resúltanos bastante incomprensible, arcaica e máis propia da Idade Media ou de culturas mal chamadas 'primitivas' . Hai estudos, na actualidade, que tratan de desfacer esa sensación de estrañeza que nos produce o concepto da visión, traer ese tipo de experiencias á modernidade, para traducilas a realidades máis coñecidas e comprensibles aos nosos ollos. Por exemplo, Victoria Cirlot establece paralelismos entre as visións da época medieval, un mundo impregnado pola relixión e a experiencia do sacro, e as visións da época moderna, que ela identifica coas do artista, pois as descricións que fan algúns deles coinciden nalgún sentido coas das visionarias medievais. Ambos non deixan de ser unha canle, a través da cal, a visión 'aparece', é dicir, tanto a mística medieval como o artista moderno reciben esas imaxes de maneira pasiva, aínda que para chegar a elas sexa necesario unha dedicación, constancia e traballo que indubidablemente son moi activos. Tamén Victoria Cirlot comparou a experiencia da imaxe visionaria coa imaxe que se xera en soños, ambas as imaxes pertencen a outra dimensión. Durante a Idade Media, a esa facultade chamóuselle o ollo interior, o ollo da mente, o ollo do corazón ou o ollo visionario.
Pero hai outro tipo de visión, propia da mitoloxía galega, que non abre as portas da percepción espiritual, senón máis ben, poderiamos dicir que abre as portas da dimensión temporal e en concreto as do purgatorio. Pois na mitoloxía propiamente galega o mundo dos vivos e o dos mortos non son planos estancos e inconexos. Ao celestial e divino na cultura galega chegábase por intermediación das ánimas que poboaban abundantemente o purgatorio, esta frase recolle moi ben ese sentido de conectores e psicopompos que encarnaron as ánimas dos defuntos en Galicia:
É, por tanto, unha esencia da cultura galega, que a conexión coa divindade tivese un vínculo especial coa capacidade para romper a dimensión temporal. Na noite de defuntos, como na de San Xoan, as portas do Alén ábrense e o mundo dos vivos atópase co dos mortos, unha noite adimensional e atemporal na que pasado, presente e futuro xúntanse nesta celebración. Esta capacidade para romper a linealidade do tempo está igualmente presente durante todo o ano e é a que queda propiamente patente nalgúns dos relatos de visións que tiveron lugar na aldea da que proceden meus pais, San Simón da Costa.
A visión non está unicamente restrinxida ao órgano da vista, todolos demáis sentidos tamén poden experimentar visións, casos téñense dado tamén de ter visións mediante o olfato. Concretamente a miña tía tivo unha visión que máis que visión podería definirse como unha 'audición', pois non viu nada, senón que oíu.
Podemos contar outra, cuxa protagonista foi unha nena (resulta rechamante que fosen moitas veces mulleres, e nenas as que tiñan estas visións), ela tivo a visión clara de como unha caixa cun defunto subía polas escaleiras da casa, detalle este que non adoitaba ser moi común, pois o habitual é que as caixas cos defuntos baixasen, non subisen, pois o falecido adoitaba estar no cuarto. Pois neste caso, que ademáis era a sua nai, deulle un infarto estando fóra de casa, e cando a trouxeron a casa traíana nunha caixa, que efectivamente subiu polas escaleiras que daban aos cuartos.
"se pensamos que hai unha relación entre a produción das formas a través da Natureza e a produción das formas a través da imaxinación humana, poderiamos dicir que inventar mitos equivale a prolongar o xesto fundante da Natureza que produce as súas formas."
A idea neoplatónica según a cal a natureza é mítica, atopa aquí un sentido moi profundo.