Somos tempo e tempo é ademáis o que se require para poder chegar camiñando a pobos, aldeas e cidades. A vida moderna imponnos ritmos bastante incompatibles con isto pero o certo é que practicalo de vez en cando axuda a invertir por completo as prioridades e as perspectivas. No caso de pobos e aldeas aumenta considerablemente a súa beleza e tamén a receptividade tanto do que chega como do que recibe, no caso das cidades é o revés, as proporcións superan con creces a medida dun corpo, e resulta necesario compensar a falta con outras cousas, ou con outras persoas convertidas en cousas.
Cando usamos o coche sucede simbólicamente algo parecido nas nosas mentes, crecémonos un pouco e os escasos centímetros que nos separan do chan fan que os pés e a cabeza deixen de estar na terra, sepárannos tamén do territorio e os seus vínculos co lugar, os porqués da sua existencia. Xa non digamos cando imos en avión, a pesar de ser un dos medios de transporte máis incómodos, e con todo o cómodo que resulta chegar antes aos sitios. Os lugares aparecen diante dunha como aparece tamén o bric do leite cando abrimos a nevera, ou como aparecen as diferentes canles no televisor, por arte de maxia e non polo arte de atravesar un territorio ou un cortello das vacas para ir munxir o leite. É curioso que cantas máis cousas facemos por arte de maxia máis pensamos que a maxia é inutil. Do mesmo xeito aprendimos na escola as materias, de xeito instantáneo memorizamos datos que aparecen e desaparecen a demanda, sen vínculos que poidan establecer relacións entre ximnasia e matemáticas ou entre Betanzos e Vilalba. É moi difícil aprender o nome das árbores sen telas vivido en directo, sen camiñar ao seu lado ou durmir baixo a súa sombra, un saber que require do tempo, coma todos os saberes, pero quizáis no mundo vexetal, máis discreto e reservado, isto seña ainda máis evidente.
Cando chegamos, por exemplo, a Betanzos en coche, é habitual pararse nun deses cafés elegantes a tomar un refrigerio, máis por aquelo de mirar e deixarse mirar que por retomar forzas esgotadas na viaxe. Pola contra, cando chegas a pé, o último lugar ao que queres ir son esas terrazas de postureo que invaden as prazas, e tratas de atopar xustamente o sitio ao que non irías nunca se chegases de visita en coche. Unha taberna cero hipster e con cero encanto, atendida por un señor sen dentes pero con ganas de conversa. Un lugar oscuro e frecuentado por traballadores humildes, dispostos a falar cunha forasteira que non trae consigo a fieles conversadores. O que necesitas é un descanso de verdade, sen miradas escudriñantes. Cando chegas andando descobres todos eses lugares que dende o coche parecían tugurios, porque o coche é unha desas cousas coas que compensar a desproporción, un fetiche e un arma contra o outro que reforza a nosa fantasía de pertenza a unha identidade na que non cabe o pobre, o mendigo, o derrotado, o infeliz ou o tolo, dende a que escudriñar e saborear o poder baseado na negación do outro. As historias que escoitas neste tipo de tugurios da a casualidade que sempre están conectadas co territorio, e que unha vez retomas o camiño, haste atopar con elas dunha ou doutra forma, collen corpo e sentido.
Chegar a pé fainos tamén máis conscientes de todo o baleiro necesario que hai entre un pobo e outro, da vida necesaria que habita neses espacios e tempos mortos que deixan de existir ata que un día temos algo que ir buscar a eles.
Cando usamos o coche sucede simbólicamente algo parecido nas nosas mentes, crecémonos un pouco e os escasos centímetros que nos separan do chan fan que os pés e a cabeza deixen de estar na terra, sepárannos tamén do territorio e os seus vínculos co lugar, os porqués da sua existencia. Xa non digamos cando imos en avión, a pesar de ser un dos medios de transporte máis incómodos, e con todo o cómodo que resulta chegar antes aos sitios. Os lugares aparecen diante dunha como aparece tamén o bric do leite cando abrimos a nevera, ou como aparecen as diferentes canles no televisor, por arte de maxia e non polo arte de atravesar un territorio ou un cortello das vacas para ir munxir o leite. É curioso que cantas máis cousas facemos por arte de maxia máis pensamos que a maxia é inutil. Do mesmo xeito aprendimos na escola as materias, de xeito instantáneo memorizamos datos que aparecen e desaparecen a demanda, sen vínculos que poidan establecer relacións entre ximnasia e matemáticas ou entre Betanzos e Vilalba. É moi difícil aprender o nome das árbores sen telas vivido en directo, sen camiñar ao seu lado ou durmir baixo a súa sombra, un saber que require do tempo, coma todos os saberes, pero quizáis no mundo vexetal, máis discreto e reservado, isto seña ainda máis evidente.
Cando chegamos, por exemplo, a Betanzos en coche, é habitual pararse nun deses cafés elegantes a tomar un refrigerio, máis por aquelo de mirar e deixarse mirar que por retomar forzas esgotadas na viaxe. Pola contra, cando chegas a pé, o último lugar ao que queres ir son esas terrazas de postureo que invaden as prazas, e tratas de atopar xustamente o sitio ao que non irías nunca se chegases de visita en coche. Unha taberna cero hipster e con cero encanto, atendida por un señor sen dentes pero con ganas de conversa. Un lugar oscuro e frecuentado por traballadores humildes, dispostos a falar cunha forasteira que non trae consigo a fieles conversadores. O que necesitas é un descanso de verdade, sen miradas escudriñantes. Cando chegas andando descobres todos eses lugares que dende o coche parecían tugurios, porque o coche é unha desas cousas coas que compensar a desproporción, un fetiche e un arma contra o outro que reforza a nosa fantasía de pertenza a unha identidade na que non cabe o pobre, o mendigo, o derrotado, o infeliz ou o tolo, dende a que escudriñar e saborear o poder baseado na negación do outro. As historias que escoitas neste tipo de tugurios da a casualidade que sempre están conectadas co territorio, e que unha vez retomas o camiño, haste atopar con elas dunha ou doutra forma, collen corpo e sentido.
Chegar a pé fainos tamén máis conscientes de todo o baleiro necesario que hai entre un pobo e outro, da vida necesaria que habita neses espacios e tempos mortos que deixan de existir ata que un día temos algo que ir buscar a eles.
