O momento estaba aí, conxelado, sen poder moverse, paralizado. Sempre houbo algo antes, máis grave e máis importante. Lémbrote agora e non sei por que non te puiden lembrar antes. Por que nace agora a semente que deixaches plantada en min. Ás veces ocorre que, coincidindo no mesmo espazo, non se coincide no mesmo tempo. O noso tempo foi, nin máis nin menos, o que eu entendo por felicidade, o teu nome ten agora outro significado para min.
Como se non foses comigo, como se na realidade, a min iso non me correspondera...
Sen embargo, lembro aqueles tenis verdes impolutos agardando nunha esquina do cuarto, xunto coa roupa, pequena e dobrada como nunca despois volvín dobrar. Antes d'irme pra cama, ía sempre a miralos un ratiño, despois entrar na humidade gostosa das sabas recén secadas no alto do monte. Chan de madeira, resoplidos das vacas e cheiro a fuciño de can. Ensináchesme o pracer da espera, de ordeña-lo momento. A corte estrada, os bolos de pan cubertos cun pano, todos en fila, no único banco do cuarto. O pracer de levantarme pola mañá e ir miralos outro ratiño (igual de verdes), contando os días pra que chegase o domingo e sortear a lama pra chegar á capela (tempo e espazo). Espertar co munxir das vacas, o vento e a tranqilidade de baixar almorzar, sen culpa de gozar da cama, cada quen ao seu ritmo. Que diferentes os domingos! Tal e como eu os coñecía, os domingos tiñan máis de tensións e de tristeza. Hoxe, no día do meu aniversario, sentín como se abría en min ese tempo conxelado, sen nada máis que sair fora nun día de choiva.
Como cheirar e palpar a choiva?, a tormenta, ou o refuxio baixo o tractor, os bolos preñados mentres alindábamos as vacas, as pulseiras e colares de xuncos, o Tito indo tornar a Pintora, a Carricanta, a Asturiana, caer a rolos polo Rego dos mouros, ir sacar os cochos, tornar as ovellas, botar a sesta na aira, beber o leite recén ordeñado, cocer o pan e o tostón de liscos, facer o xabón pra lavar a roupa, limpar a capela e enchela de flores, levarlle o leite ao Pepe do Chao, ir por un feixe d'herba, prender a lareira co soplón, enceta-lo queixo, deixar a porta aberta pra non afumar a cociña. Eras para min, igual que para os meus irmáns, sen temor a ser menos ca eles.
Todo o momento en forma de presente. Palabras que xa nunca volverei usar, gardareinas coma un mapa do tesouro. Ainda tardei ben en atoparche. Abofé!